Klompen
Maar ik als klein meisje herinner me mijn opa toch anders. Ik was 13 jaar toen hij overleed maar ik kan me nog veel van hem herinneren, vooral zijn klompen! Want ik kon al van veraf horen dat opa eraan kwam. Zodra ik die klompen hoorden werd ik enthousiast, want met opa kon niks te gek. Altijd grappen maken als ik er was, rondjes rijden in de oude groene Kever en samen met opa naar de paarden.
Ut koomt er achter wel weer oet
De paarden stonden op het stuk waar nu Scania staat gebouwd. Er was daar vroeger een weiland met een stalletje. Dit vonden we beiden geweldig en ik mocht altijd op de paarden rijden. Wat me nog goed bij staat is dat opa het paard altijd snoepjes met het papier eromheen gaf. Want opa had altijd snoepjes op zak. Maar ik zei altijd “je moet het papiertje eraf halen”. Maar dat was niet nodig volgens hem, want hoe het ook zij “ut koomt er achter wel weer oet” (het komt er achter wel weer uit). Dat plat praten was toch echt wel een dingetje van hem. Als mijn vriendinnen vroeger langs kwamen kon niemand hem verstaan omdat hij zo binnensmonds praatte. Ik moest altijd alles vertalen.
Aanwezigheid
Opa was altijd te herkennen aan zijn blauwgroene stofjas en als het wat kouder werd kwam daar zijn wollen muts bij. Nog dagelijks hebben de wat oudere chauffeurs het over hem en die verhalen worden weer doorverteld aan de jongere generatie. Er word nog steeds wat over hem afgelachen. Zelfs het personeel van nu voelt soms de aanwezigheid van die ‘ouwe’. Of omdat de schuifdeur maar open en dicht blijft gaan, of omdat de terrasdeur spontaan open gaat en er niemand in de buurt is, of omdat er opeens een vlaschaaltje spontaan in duizend stukjes knapt terwijl er ook dan niemand in de buurt is. Lachend wordt er dan door het personeel dat hem nog kent gezegd dat ‘de ouwe’ het ergens niet mee eens is.
Pollepel op het raam
Toen Wim en Irma Hellegers de zaak in 1983 overnamen deed opa vooral de nacht/ochtend diensten. Hij wekte dan ‘s morgens vroeg vanaf 04.00 uur (als je geluk had) de chauffeurs. Dit deed hij door met een pollepel op het raam te slaan. Hiervan werd de chauffeur wel wakker en soms zijn buurman ook. En was er niemand om te wekken, of was hij vroeg op de zaak en verveelde hij zich, of stond er iets in de krant wat hij wou delen, dan maakte hij gewoon wat chauffeurs wakker. Als deze dan klaagden dat ze veel te vroeg gewekt waren dan zei hij “gef niks, bij dr mooi op tied bie” (het geeft niet dan ben je er mooi op tijd bij).
‘De ouwe’ met zijn emmer
Ook had hij ’s morgens een eenheidsprijs. Het maakte niet uit of je nu 1 koffie met 1 broodje kaas nam of 2 koffie met een uitsmijter, alles was 5 gulden. Hij stopte dat geld allemaal in een emmer. ‘De ouwe’ met zijn emmer, dat weten de meesten vast nog wel. Hij kon ook goed handelen. Hij had van alles te koop voor zowel de chauffeurs als de toevallige voorbijganger. En was je daar niet van gediend dan was dat niet zijn probleem. Hij zou nog zand in de Sahara woestijn kunnen verkopen. Al met al was opa / Willy / ‘de ouwe‘ een uitgesproken persoonlijkheid. Je mocht hem of je mocht hem niet. Willy Hellegers is overleden op 05 augustus 1998.
Pauline Scholten-HellegersBedrijfsleider Frans op den Bult
